Ik ben deze blog ooit begonnen omdat ik graag schrijf. Toch zit ik al een tijd zonder materiaal om over te schrijven, waardoor het hier - op wat technische mededelingen na - behoorlijk lang heel erg stil is gebleven.

"Hoezo dan?", hoor ik je denken. "Maak je dan zo weinig mee dat je niets hebt om over te schrijven?"

Nee hoor!

Inspiratie genoeg, zelfs. Zo kan ik bijvoorbeeld enórm veel plezier en voldoening halen uit de allersimpelste dingen, en daar wou ik al lang iets over schrijven. Eenvoudige dingen, zoals samen in de zetel liggen met mijn vriend, met een van onze honden of met de poes. Onnozele dingen, zoals in het gras zitten en kijken naar hoe de planten groeien in de tuin. Alledaagse dingen, zoals in bed kruipen. Dwaze dingen, zoals een boek lezen en glimlachen omdat het zo belachelijk goed geschreven is. Ongecompliceerde dingen, zoals gesprekken die kunnen blijven naknetteren in mijn hoofd. Saaie dingen, zoals gaan wandelen en niemand tegenkomen. Zo'n dingen dus.

Terwijl ik dit schrijf, heeft Haley haar kop op mijn arm gelegd terwijl ze tegen mij aan gevleid ligt, ligt Radja aan mijn voeten te dutten en zie ik Tom in de andere zetel liggen. Banale, onbeduidende dingen die het vermelden eigenlijk niet waard zijn maar die van mij een gelukkig mens maken.

Allemaal simpele dingen, die toch heel bijzonder zijn. Niet in het minst omdat ze een noodzakelijk tegenwicht bieden aan de al even banale, alledaagse en onnozele frustraties, ergernissen, zorgen en alomtegenwoordige dommeriken.

Over die simpele dingen wou ik dus al lang iets schrijven, maar eigenlijk ook niet. Want wanneer ik erover schrijf, verandert alles wat simpel en klein is in iets groots en betekenisvol. En dan is het dus niet eenvoudig, onbenullig, onnozel meer. Nee, dan wordt het iets gewichtigs. En zwaar. Belangrijk. Nuttig!

Dus - beste lezer - schrijf ik dan maar helemaal niets. En laat ik alle kleine dingen rond mij gebeuren. Ik pik ze op maar doe er niks mee. Ik schrijf er niet over, ik neem er geen foto van voor later. Ik zie ze, ik glimlach, ik adem eens in en uit - dat doe ik graag, ademen - en ik ga daarna weer verder met mijn dag. Iets lichter dan voorheen, dat wel. Tot de volgende banale frustratie, ergernis, kopzorg of dommerik weer opduikt.

Ondertussen is Radja rechtgestaan en legt hij zijn kop op mijn andere arm. Ik heb nu beide handen nodig om wat nutteloos te liggen knuffelen met mijn honden.

Dus sluit ik nu maar af. Moge de kleine, simpele dingen ook jouw banale dagen doodgewoon en toch speciaal - maar niet té speciaal! - maken.