Ik was daarstraks bezig met wat licht huishoudelijk werk: wasmachine vullen, handdoeken opplooien, afwasmachine leegmaken en vullen,... Op zo'n momenten laat ik mijn gedachten altijd de vrije loop. Het viel mij al snel op dat ik mij heel erg opgejaagd voelde. Was het die derde tas koffie vanmorgen die ik niet had moeten opdrinken? Nee, er was meer aan de hand. Die gejaagdheid voelde ik al enkele dagen, maar had vandaag een hoogtepunt bereikt. Terwijl de coronamaatregelen ervoor zorgen dat mijn agenda nagenoeg leeg is, voel ik toch een constante druk. Stress. En vandaag is dan nog een feestdag, een dag waarop ik het sowieso rustiger aandoe. Maar waarom voel ik dan eigenlijk die druk?

Het ligt volgens mij niet aan het isolement, de beperking van vrijheid of angst. 'Social distancing' is my middle name, het kost mij amper moeite om (fysieke) sociale contacten te beperken. Op straat met de hond ongegeneerd oversteken of de berm in springen wanneer er iemand aankomt, een hele week lang niet verder komen dan de brievenbus, hele dagen in joggingbroek en versleten t-shirt rondlopen... Allemaal geen enkel probleem. Contact met familie en vrienden lukt ook nog steeds prima (leve de technologie). Eenzaam zal ik me niet snel voelen want ik deel mijn huis met mijn vriend, twee honden en twee katten. Gezelschap en aandacht genoeg! Ik ben ook altijd een huismus geweest, dus ik mis het niet om niet naar evenementen en bijeenkomsten te kunnen gaan, en gaan winkelen mis ik al helemaal niet. Kortom: leven in (semi-)isolatie is voor mij amper een uitdaging.

Denk ik dan te veel na, maak ik mij teveel zorgen? Misschien... Als je - zoals ik - altijd veel nadenkt, vooruitdenkt, loopt te plannen, to-dolijstjes in je hoofd overloopt,... waarom zou dat van de ene dag op de andere dan veranderen? En moet dat eigenlijk wel veranderen? Als ik 's morgens bedenk wat ik die dag allemaal graag zou willen doen, is dat erg? Nee... toch? Mijn hoofd staat nu eenmaal niet vaak stil. Ik ben het zo gewoon en ik vind het meestal wel goed zo.

Wat ik de laatste 2 weken wel meer ben gaan doen, is scrollen op Facebook. Verschillende keren per dag. En dat begint nu blijkbaar toch zijn tol te eisen. Terwijl ik daarstraks de zoveelste handdoek netjes probeerde te plooien, viel het mij plots binnen. Het is overprikkeling. Facebook zorgt nu nóg meer dan anders voor een overload aan informatie, inzichten, oordelen, levenswijsheden, hoopvolle boodschappen, hopeloze discussies, enz.

Ik lees iedere dag de ene post na de andere, en ze gaan werkelijk over álles: hoe je je dagen zinvol kan invullen, wat je wel en niet mag doen volgens de officiële richtlijnen, wat iedereen vindt van die richtlijnen, hoe je als ondernemer moet omgaan met de coronacrisis, hoe je met je huisdieren moet omgaan, hoe je als ouder je kinderen kan ondersteunen, hoe we nu de kans moeten aangrijpen om ons leven te veranderen, hoe (hopelijk) de maatschappij zal veranderen, hoe je verveling kan tegengaan, enz. Werkelijk iedereen (mezelf inclusief) komt deze dagen tot inzichten, die ze graag willen delen. En wat is meer geschikt om al die inzichten te verkondigen dan de (sociale) media? Ik moet toegeven dat het ook bij mij kriebelde. Ik heb verschillende tekstjes geschreven, en daarna weer gewist zonder ze te publiceren.

Enkele weken geleden was ik blij dat ik verplicht zou worden om het rustiger aan te gaan doen. De keuze lag niet meer bij mij, ik zou geen enkele afspraak moeten afzeggen of zaken opofferen. De regering besliste dat een groot deel van mijn job - oppassen, wandelingen en gedragsbegeleiding - tijdelijk on hold moest worden gezet. Dat maakt dat er automatisch meer vrije tijd kwam, maar toch voel ik mij nog steeds even opgejaagd als voor de "coronatijd". En daar ga ik nu iets aan doen. Hoe goedbedoeld alle gedeelde inzichten, posts en berichten ook zijn (blijf ze gerust delen!), de overvloed eraan heeft op dit moment een averechts effect op mij. Dus neem ik eventjes wat afstand en ga ik eindelijk eens die kans benutten om te vertragen. Wie weet... misschien lukt het wel!

Trouwens... Nu we meer tijd en minder afleiding hebben om onze gedachten te laten binnenkomen en ze op een rij te zetten, hebben we al die tips en inzichten misschien niet eens nodig? Zouden we diep vanbinnen niet weten wat we eigenlijk nodig hebben, zonder dat iemand het ons moet voorzeggen? (Lap, nu ben ik zelf al inzichten aan het delen! Ik ga snel stoppen met typen. Tot de volgende blogpost!)